Język pruski to zespół zachodniobałtyckich dialektów, używany niegdyś przez lud Prusów, uważany za wymarły w XVII wieku. Dzięki zapisanym listom słownictwa i opublikowanym tekstom tłumaczeń literatury zachowały się zasoby słownictwa i gramatyki. Na podstawie dostępnych źródeł grono entuzjastów Prus, Prusów i języka pruskiego postanowiło język ten wskrzesić – więcej na ten temat na stronach www:
- Towarzystwo Naukowe Pruthenia
- interaktywny słownik prusko-wielojęzyczny z podstawową odmianą
- strona poświęcona językowi pruskiemu, tam też polskojęzyczna gramatyka języka pruskiego, a nawet m.in. pruskojęzyczne aplikacje na telefony komórkowe
- strona poświęcona językowi pruskiemu prowadzona przez Towarzystwo Naukowe Pruthenia.
Istnieje też próbna wersja pruskojęzycznej Wikipedii.
Jakkolwiek nie ma już etnicznej wspólnoty pruskojęzycznej, w Polsce, Litwie i rosyjskim obwodzie kaliningradzkim ok. 50 osób deklaruje znajomość języka pruskiego (http://www.ethnologue.com/language/prg), dzięki czemu status języka podany jest tam jako ‘uśpiony’, a nawet jako ‘żywy’ (http://www-01.sil.org/iso639-3/documentation.asp?id=prg).
Polecenie
Zastanów się i przedyskutuj kwestię sensu wskrzeszania języków na przykładzie języka pruskiego
Język jaćwieski, zwany też sudowskim/sudawskim (blisko spokrewniony z pruskim) używany był przez plemiona Jaćwingów, które z czasem zostały zasymilowane wśród ludności niemiecko-, polsko- i litewskojęzycznej. Po języku tym pozostały nazwy miejscowe między Narwią a Niemnem (np. nazwa miasta Suwałki) oraz niewielki zasób słownictwa. Strona poświęcona Jaćwieży to: http://www.suduva.com, tam też słownik angielsko-jaćwiesko-angielski: http://www.suduva.com/virdainas.
Podobnie jak w przypadku pruskiego, jednak na jeszcze mniejszą skalę, podejmowane są próby współczesnego używania języka jaćwieskiego, np. w powstałej w Oszkiniach na Suwalszczyźnie zrekonstruowanej Osadzie jaćwiesko-pruskiej (Jatawan-prüsan waisi).
Fot. Tomasz Wicherkiewicz
| powrót do spisu treści | następny język: tatarski |